Zondagmiddag- en avond stonden in het teken van teambuilding en ontmoeting tijdens een uitje. We brachten de tijd door in de bergen. Tijdens het wandelen, een ritje met een touristisch treintje en een bezoek aan de Sint Stefansgrotten werd er veel gepraat. Door hun verhalen realiseerde ik me weer eens hoe zij te midden van de armoede wonen en werken, er onophoudelijk mee geconfronteerd worden.Zoals Johan, die in januari vanuit Nederland naar Zuid-Soedan is vertrokken om als landcoordinator de projecten te coordineren. Hij vertelde dat hij het allermoeilijkste vond dat hij dag in dag uit door onder meer straatkinderen wordt aangesproken: 'blanke, ik heb honger', 'blanke, heb je eten voor me', 'blanke, ik heb hulp nodig'. En dan te weten dat het geen zeurende kinderen zijn, maar dat ze echt honger hebben. Het begon al als hij wakker werd en hij de ogen van kinderen door een kier onder de luiken voor zijn raam zag kijken!
Een andere collega, die in het verleden twee jaar in Afghanistan werkte, vertelde hoeveel impact het heeft op hulpverleners om in zo'n onveilig gebied te werken...
Te beseffen hoeveel armoede er is, dat er niet alleen die mensen zijn die we als Dorcas kunnen helpen, maar nog zóveel meer mensen die we niet kunnen helpen... Hoe groot en complex de problemen zijn, en hoe klein onze bijdrage dan maar is... Het kan je wel eens ontmoedigen. Collega Petra zei vandaag: We zijn er niet voor verantwoordelijk om het wereldwijde probleem op te lossen, maar om zelf het goede te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten