Met een gevoel van spijt heb ik de kerstkaarten weer van de kastdeur gehaald. Natuurlijk gaat Kerst over de geboorte van Jezus Christus. Maar de kerstpost vind ik een heerlijk bijverschijnsel van de feestdagen in december.Aan het eind van elke werkdag haast ik mij verwachtingsvol naar huis. Zou er tussen de rekeningen en bankafschriften misschien een kaartje zitten? Of misschien wel twee of drie of … zelfs vier? Met het naderbij komen van de feestdagen neemt het aantal kaartjes elke dag toe. Het maakt me steeds opnieuw blij: elk kaartje is immers een teken van contact met andere mensen.
Wie ook heel erg blij zijn met post, zijn de ‘grannies’ van Dorcas. Dit zijn ouderen in Afrika en Oost-Europa die door Nederlandse sponsors via het Adopt a Granny-project worden ondersteund. Deze ouderen behoren tot de allerarmsten van hun samenleving. Ze hebben vaak hun leven lang hard gewerkt, maar moeten nu in schrijnende armoede zien te overleven. Van het bedrag dat de sponsors maandelijks betalen, worden zij geholpen met voedsel en kleding, medicijnen, hout voor de kachel en andere dingen die zij dringend nodig hebben.
Maar hoe ernstig hun materiële gebrek ook is, keer op keer horen we dat de ‘grannies’ de eenzaamheid misschien nog wel erger vinden dan het tekort aan brood. Ooit stonden ze midden in de samenleving, hadden ze een werkkring, was er familie bij wie zij hoorden. Nu voelen zij zich afgedankt en geïsoleerd. Daarom betekent het onvoorstelbaar veel voor hen dat er mensen in het verre Nederland zijn die naar hen omkijken. Plotseling staan ze er niet meer alleen voor. Een brief of kaartje van de sponsor maakt dit bijzonder concreet en wordt dan ook enorm gewaardeerd. Een tijdje geleden overleed een van de ouderen uit het Roemeense project. Van tevoren had hij laten opschrijven welke persoonlijke spulletjes hij mee wilde laten begraven als zijn tijd gekomen was. Daaronder waren de brieven die hij in de loop van de jaren had ontvangen van zijn Nederlandse sponsor!
Zo’n verhaal stimuleert mij weer extra om ook regelmatig wat te laten horen aan ‘mijn’ granny, de inmiddels 82-jarige Olga in Moldavië. Ze moet rondkomen van een pensioen van slechts twintig euro per maand. Dat is onmogelijk, ook in het armste land van Europa. Haar inkomen is niet eens voldoende om eten van te kopen, laat staan medicijnen, stookhout of andere elementaire zaken. Soms is het wel eens lastig om te bedenken wat ik aan haar zal schrijven. Ons leven is zo anders dan dat van haar en het laatste wat je wilt, is haar ‘de ogen uitsteken’ met alles wat wij hier hebben. Zo blijft het vaak bij het vragen naar haar gezondheid en het uiten van goede wensen. Maar ik hoop dat alleen al het teken van onze verbondenheid een beetje blijdschap brengt in haar leven. Zoals ik nu al uitkijk naar háár jaarlijkse kerstkaart die meestal begin februari in onze brievenbus valt. Iets leuks bij de post, een teken van verbondenheid.
(Dit artikel is gepubliceerd in het Christelijk Weekblad van 20 januari 2012)
