Het verbaast me elke keer weer: de verhalen van vrijwilligers die zich in hun eigen omgeving, met hun eigen hobby’s en talenten inzetten voor mensen in nood ver weg. Deze week kreeg ik een berichtje onder ogen over een 87-jarige mevrouw uit een piepklein dorp in Gelderland. Zij heeft haar hele leven portretten getekend en een echtpaar uit haar kerkelijke gemeente wist haar ervan te overtuigen dat haar werk de moeite waard was om te exposeren. En zo gebeurde het. 150 portretten werden tentoongesteld in het kerkgebouw en een deel van het werk werd verkocht aan enthousiaste bezoekers. De opbrengst van 2.400 euro werd overgemaakt naar Dorcas, voor een project in Tanzania.Van dat dorpje in Gelderland naar het dorpje Longoi, zo’n 7.000 kilometer verderop, in de Tanzaniaanse regio Rundugai. In dit gebied voeren we als Dorcas een breed ontwikkelingsprogramma uit, waarbij de armoede op verschillende manieren wordt aangepakt. Denk aan huizenbouw, gezondheidsvoorlichting en toegang tot schoon drinkwater. In Longoi staat een middelbare school met zo’n 600 leerlingen. Jarenlang liepen de leerlingen ’s ochtends voor de lessen begonnen naar een seizoensriviertje een kilometer verderop om water te halen. Dit water werd in de loop van de lesdag gebruikt als drinkwater, om pap van te koken en om de tuin rond de school te bevloeien. Deze rivier was echter ook de plaats waar de bewoners van het gebied hun vee laten drinken. Het water was dus verre van schoon en ziekten als tyfus en diarree kwamen dan ook heel veel voor.
Zonder veel moeite kun je je voorstellen wat het voor de leerlingen en leerkrachten betekent dat er inmiddels een watertap bij hun school is aangelegd. Het water dat uit de kraan komt, is bij het opslagpunt gezuiverd en kan dus onmiddellijk worden gebruikt. Sindsdien is het aantal gevallen van watergerelateerde ziekten drastisch afgenomen. Het water uit de rivier wordt nu alleen nog gebruikt voor de koeien en voor het irrigeren van landbouwgrond. Het kraanwater is bestemd voor consumptie door mensen.
Het tekentalent van een Nederlandse vrouw en een waterkraan bij een school in Tanzania. De link ligt niet één-twee-drie voor de hand. Maar hij is er wel, op een bijzondere manier. Het daadwerkelijk aanleggen van de kraan is niet het enige aspect van ontwikkelingshulp. En achter een bedrag dat naar onze bankrekening wordt overgemaakt, kan zomaar tachtig jaar talent zitten.
(Dit artikel is gepubliceerd in het Christelijk Weekblad van 21 januari 2011)
