Afscheid van Dorcas

Mijn favoriete Dorcas-foto.

Na 12,5 jaar bij Dorcas te hebben gewerkt, neem ik in maart 2013 (als medewerker) afscheid van deze mooie organisatie. Daarmee eindigt ook mijn blog 'Bij Dorcas'. Voor meer informatie over Dorcas: www.dorcas.nl.

Handen uit de mouwen

De jaaroverzichten in december stonden bol van de ‘crisisberichten’: de Europese pogingen om Griekenland overeind te houden, de problemen rond hypotheken en de ingestorte huizenmarkt, stijgende werkloosheid, noodzakelijke bezuinigingen op alles waar op bezuinigd kán worden. Bij de vorming van het nieuwe kabinet werd duidelijk dat onder meer op ontwikkelingssamenwerking opnieuw een miljard euro wordt gekort. Schrijnend nieuws als je tot de allerarmsten in de wereld behoort. Al met al kreeg je de indruk dat 2012 een jaar was dat maar beter snel vergeten kan worden.

Met het oog op al die sombere ontwikkelingen, vond ik het extra hartverwarmend dat het Glazen Huis in Enschede in de aanloop naar de kerstdagen een nieuw record aan giften mocht ontvangen, deze keer voor de bestrijding van babysterfte. Nederlanders zijn een volk van klagers en mopperaars, hoor je vaak. Maar we blijken met elkaar toch ook gulle gevers te zijn, zelfs in tijden dat het financieel wat minder gaat. Dat mogen we al jarenlang ook steeds bij Dorcas ervaren. Ondanks de onzekere tijden, konden we in 2012 weer vele duizenden mensen in Oost-Europa en Afrika helpen, dankzij de steun van onze trouwe donateurs en vrijwilligers.

Creativiteit

De grote creativiteit van die vrijwilligers verrast me vaak. Steeds weer worden er nieuwe manieren bedacht om geld in te zamelen voor de allerarmsten. Zo hoorde ik onlangs dat onze werkgroep op Schouwen-Duiveland in Zeeland vogelvoertaarten maakt en met succes verkoopt op alle markten die in de loop van de winter in de regio worden gehouden. De taarten zien er prachtig uit. Ze zijn er in verschillende formaten en vormen, zelfs in de vorm van cupcakes. Ze worden gemaakt van vet en vogelzaadjes, en versierd met appeltjes en pinda’s. De vrijwilligers steken er vele uren in, maar het levert dan ook heel wat geld op voor het goede doel. Je moet maar op het idee komen.

Het doet me denken aan de verschillende projecten die Dorcas ondersteunt waarin de creativiteit en (hand)vaardigheden van mensen worden ontwikkeld, zodat ze daarmee een eigen inkomen kunnen verdienen. Hiervoor krijgen ze een training en soms een microkrediet, waarna ze een eigen bedrijfje beginnen of met een diploma of certificaat op zak gaan solliciteren. Dit zijn misschien wel de mooiste projecten van Dorcas: ze maken mensen zelfstandig, zodat ze vervolgens geen hulp meer van anderen nodig hebben. In een industrieel gebied van de Soedanese hoofdstad Khartoem volgen op die manier jongeren een opleiding in verschillende technische vakken. Daarmee kunnen ze naderhand meteen in de directe omgeving een baan gaan zoeken. De studenten krijgen vakken zoals lassen, elektrotechniek, houtbewerking, autotechniek en bouwkunde. De opleiding bestaat uit twee leerjaren op school en een stagejaar bij een bedrijf. Een mooi en effectief project dat bijdraagt aan een beter leven voor honderden jongeren en hun families.

Optimistisch
En zo begin ik hoopvol en optimistisch aan het nieuwe jaar. Een jaar waarin de financiele problemen in Nederland en in de rest van de wereld nog niet voorbij zijn. Maar ook een jaar waarin weer vele Nederlanders zich in zullen zetten voor medemensen die het nog zo vreselijk veel minder hebben. Een jaar waarin wij en vele andere organisaties mooie projecten mogen uitvoeren om de allerarmsten bij te staan in hun ontwikkeling naar een beter leven. Ik kijk ernaar uit.

(Dit artikel is gepubliceerd in het Christelijk Weekblad van 11 januari 2013)